Sulejmani i bërtet ashpër Mustafasë dhe Mahidevranit, Ibrahim zihet me Hatixhen, Pashai e quan vetën sundues të Perandorisë Osmane para Francesve
Sulejmani i bërtet ashpër Mustafasë dhe Mahidevranit, Ibrahim zihet me Hatixhen, Pashai e quan vetën sundues të Perandorisë Osmane para Francesve
Sulejman dhe Mehmed arrijnë në Manisa, ata takohen me Mustafanë, ai i prezanton me Jahjen.
Sulejmani pyet Lalën për punën e princit. Ai i thotë se princi po bën punën më së mirë. Mes Mehrimasë dhe Jahrës shkëmbehet shikimi plot pasion.
Hyrrem i thotë se thashmë është gjyshe dhe Mahidevran i thotë kanë filluar ta thërrasin Nënë Sulltaneshë.
Ibrahimi i thotë Kadirit se për ligjet e di unë se kush është më e mira për vendin, po vetë, po të njoftoj vetëm se je gjykatësi Stambollit. Mes tyre nuk ka dakordësi dhe ky i citon një thënie të Dante Aligerit dhe i thotë që të ketë kujdes, pasi krenaria do ta vrasë. Ibrahimi ikën i inatosur.
Sulejmani i vë emrin e tij djalit të Mustafait dhe të gjithë habiten. Mahidevran gëzohet. Hyrremit nuk i pëlqen kjo gjë aspak.
Hatixhe i thotë Babarosës se ka dëshirë të takojë gruan e tij, por ai i thotë se nuk është i martuar dhe se dashuria e tij e vetme është deti. Hatixhe i thotë se familja është e bukur, e shenjtë dhe se duhet të kujdeset për të, këto fjalë nuk i pëlqyen Ibrahimit dhe i thotë Hatixhes plot nerva që mos t’i përsërisë më kurrë. Ibrahimi i thotë i acaruar se kur të kem herë tjeter të ftuar të rëndësishëm si kapiteni Hizirejs, nuk dua që të flasësh për jetën time. Tonet mes tyre acarohen, Hatixhe i thotë se nese nuk do që të flasë për ty atëherë kujdesu për mua dhe fëmijët e tu, sa rrri dhe kalon kohën me një vajzë të panjohur. Ibrahimi i bërtet dhe i thotë se ajo është vajza e tij, i dhashë mbiemrin tim, Hatixhe i thotë të mos e bëj më këtë kurrë, pasi do të humbas emrin e perandorisë.
Mehmed po kalon kohë me vëllain e tij, flasin për librat, për jetën.
Ndërsa Sulejman shkon të takojë Mahidevran, ato kalojnë pak çaste bashkë duke kujtuar të shkuarën e tyre.
Jahja merr një letër nga Mehrimaja për ta takaur nesër.
Hyrrem nuk është aspak e lumtur në Manisa. Ajo acarohet me Fatmën, pasi vajza që do ta vriste është nëna e një princi.
Mahidevran i shkon për vizitë, Hyrrem i thotë se janë mirë. Mahidevran i thotë se kjo dhomë i jep kujtime. Hyrrem i thotë s’të ka ngel gjë tjetër, vetëm kujtime.
Mahidevran i thotë se Firuze të ka zënë vendin, Hyrrem i thotë se ajo është gruaja e Sulejmanit.
Sulejman dhe 2 princat janë bashkë, Mustafa bëhet xheloz për afrimin e Sulejmanit me Mehmedin, këtë e kupton dhe Sulltani.
Jahja takohet me Mihrimanë, ato kalojnë momente të bukura bashkë. Hyrrem takohet me Helenën, por ajo nuk ngrihet përpara saj, sepse është e përhumbur.
Hyrrem kërkon për Mihrimanë, por asnjë nuk e di se ku është.
Firuze ka dalë për xhiro në oborr me Affien, ndersa Rustemi i thotë se Sulejmani i ka dërguar dhuratë Firuzes, një kalë.
Afife i thotë se Sulejmani të do, kjo dallohet, por nuk të do as sa do Sulltaneshë Hyrremin.
Firuze i thotë se pse e thotë këtë, Afife i tregon se çfarë ndodhi atë të enjte në darkë.
Afife shprehet se prej kohësh ka pyetur veten se pse Sulltan Sulejmani e do kaq shumë Sulltaneshë Hyrremin dhe pse nuk e la edhe pse kishte shumë gra.
Këtë e zbulova atë ditë kur sulltanesh Hyrremi ishte e tronditur, do të pinte helmin po të mos kisha ndërhyrë unë, asaj nuk i intereson asgjë, as fëmijët, as lekët, as sulltaneti, për atë asgjë nuk ka rëndësi se sa dashuria e Sulejmanit.
Firuze e shikon e habitur Affifen.
Nuk e mbroj atë që ka bërë Sulltanesha, por para një dashurie të tillë duhet të ulemi me përulësi, ashtu siç bën Sulltan Sulejmani. Firuzes nuk i pëlqejnë aspak këto fjalë të Afifes dhe merzitet.
Ibrahimi kalon kohë me vajzën e tij, me Nigarin, Matracki i thotë kësaj vajze se i duhet një nënë, por ajo u martua.
Firuze merr kalin e saj gjasme si një dhuratë të Sulltan Sulejmanit, asaj i pëlqen shumë, Afife i merr princat dhe Firuzen për në Harrem.
Sulejmani, Mehmeti dhe Mustafa kanë dalë në treg ku do të ndodhin disa incidente të vogla. Në treg të gjithë flasin mirë për princin. Ata shprehen se ai do të kthehet Sulltan si babai i tij, ndersa një tjetër tregtar i thotë se kjo nuk do të ndodh, pasi Sulltaneshë Hyrremi nuk do e lejojë, ajo do vërë në fron Mehmetin.
Mehmed nuk i pëlqejnë që po flasin keq për të dhe reagon, Sulejmani e shikon pasi ato nuk duhet të dallohen në popull.
Në sarajet e Manisës, Hyrrem nuk ha asgjë pa e provuar më parë një sherbëtore, ajo thotë se duhet të jetë e kujdesshme, pasi edhe më parë e kanë helmuar.
Mahidevran e pyet me fondacionin që ka hapur se mos ka si qëllim të qeverisë perandorinë. Hyrrem i thotë se i paske marr vesh të gjitha, dhe fondacioni ka vetëm një qëllim; të ndihmojë të varfërit.
Sulejmani me 2 princat janë ulur në një kafe, ku Abazi vjen dhe do të takojë Sulejmanin, pasi Mustafa i ka marrë të fejuarën. Kjo nuk do i pëlqejë aspak Sulltanit, i cili ngrihet dhe ikën gjithë nerva.
Ndersa Hyrrem shikon Fatmën duke kërcënuar Elenën, dhe ajo i kujton të këtë kujdes, pasi do të përfundojë si Gylshahu.
Ndersa Hyrrem i thotë Elenës se vetëm me trupin e bukur nuk do ta bëjë për vete Mustafanë dhe Elena i tregon se do të martohet me Mustafanë, pasi ajo është një vajzë e lirë.
Mustafai i tregon të vërtetën e Elenës, Sulejmanit dhe ai i thotë të respektojë ligjet, se do të akuzojnë se ke rrëmbyer një vajzë të lirë dhe të fejuar.
Mustafa i thotë se do të martohet me të dhe nese nuk e bën do t’ja kthejë prindërve, po ai nuk e do këtë .
Hatixhe është e mërzitur, Ibrahimi nuk është në saraje, ajo ka frikë mos është me Nigarin.
Ibrahim i thotë Rustemit mos hajde në saraje, derisa të vijë Sulejmnai sepe do të ikësh në provincën tënde.
Sulejmani i bërtet Mahidevranit pse e ka lejuar princin ta marr Elenën në saraje, duhet ta kishte parandaluar.
Hyrrem i thotë se e mori vesh për martesën e Mustafasë, Sulejmani i thotë të bëhet gati sepse do të ikim më herët në Sarajet e Toptijës.
Hyrrem ia lë fajin Mahidevranit, ose Mustafasë nuk i intereson çfarë i thotë mamaja e saj, ose Mahidevran do ta kthejë Mustafanë kundër teje, pasi ajo do ta hip në fron sa më shpejtë djalin e saj.
Sulejman i thotë që kjo është një akuzë shumë e rëndë, Hyrrem i thotë se është dëshmitare, e ka parë me sytë e saj. Kur ti po luftoje me jetën, Mahidevrani donte të hipte në fron, Hyrrem i thotë ta besoj, asgjë s’ka vlerë, as kurora pa ty. Pa ty gjithçkaje do t’i humbiste vlera. Sulejmani i thotë se edhe unë kam duruar gjithçka vetëm për ty Hyrrem.
Ato përqafohen plot pasion.
Ambasadorët kanë shkuar të takojnë Ibrahimin, për të ditur nëse Sulejmani do t’i mbështes ata apo jo?
Ibrahimi gjithë arrogancë i thotë Forbs se ti nuk ke kuptuar asgjë. Sulltani m’i ka lënë mua të gjitha në dorë. Të shpall lutë ose jo.
Ai pyet tërë habi se si ju i merrni vendimet?
Ibrahimi i thotë që Luani që është kafsha më e forte, nuk trajtohet me dhunë, por me inteligjencë. Ai duhet zbutur, trajtuar mirë, t’i jepet ushqim, i thotë se Luan është Sulltani, ndërsa mjeshtri është veziri. Luan është sundimtari i Perandorisë Osmane, ndërsa unë jam ai që e drejton sundimtarin me shkop të drejtësisë dhe ligjit.
Të gjithë në dhomë habiten nga fjalët e Ibrahimit.
