Gjatë njohjes sonë, sidoqoftë, zbulova një gjë, në heshtjet e saj ka fjalë të fshehura që nuk mund të thuhen me zë, dhe pikërisht në këtë moment mjafton një shikim që të mund të na kuptosh, të kuptosh plotësisht. Duke vazhduar njohjet tona, unë isha në gjendje të kuptoja që Hëna ka vështirësi t’i shprehë mendimet e saj me fjalë, veçanërisht kur është në vështirësi ose ndihet se është lënduar. Ajo mbyllet në një heshtje që është pothuajse e pamundur të kapërcehet. Inkurajimi i saj për të përdorur fjalë, për të verbalizuar mendimet e saj, është një detyrë e vështirë, por me përpjekje dhe përkushtim kuptova se si të vihesha në kontakt me të, duke i dhënë kështu hapësirë komunikimit. Me kalimin e kohës kam mësuar se një nga gjërat më të rëndësishme në komunikim është heshtja.
Gjuha, si dhe fjalët nuk janë mënyra e vetme në të cilën një person mund të shprehet, është pikërisht nga “e pathëna” që lind forma e parë e komunikimit. Përmes heshtjes është e mundur të vendoset një formë e dialogut të brendshëm, në mënyrë që mendimet të marrin një formë të re, si dhe emocionet dhe ndjenjat, gjithashtu përmes “jo fjalëve” ne mësojmë të njohim veten të arsyetojmë dhe mendojmë.
Duke folur për komunikimin, është automatike të mendosh për fjalët si një mjet për shprehjen e mendimeve; në realitet kjo nuk është mënyra e vetme për ta bërë, përveç komunikimit verbal ekziston edhe komunikimi jo verbal, heshtja është pjesë e kategorisë së fundit.
Komunikimi joverbal përmban brenda tij një seri të tërë aspektesh, siç janë shprehja e fytyrës, sjellja, shprehjet e fytyrës, mënyra e gjestimit, etj. Është forma më efektive e komunikimit sepse është e vështirë nëse jo e pamundur të pretendosh dhe nëse është e vërtetë që fjalët kontrollohen nga ata që i prodhojnë ato, është gjithashtu e vërtetë që shprehja e fytyrës si dhe sjellja flasin vetë duke shprehur me të gjitha fuqinë e tyre emocionin e ndjerë në atë moment preciz. Është forma më e shpejtë e komunikimit dhe është edhe më pak e vetëdijshme dhe e ndërgjegjshme.
Përveç lëvizjeve të trupit, një lloj tjetër i komunikimit joverbal ka të bëjë me:
fenomene paragjuhësore të tilla si: mënyra e të qeshurit, të qarit, pauzave gjatë një fjalimi, heshtjeve dhe ndryshimeve në tonin e zërit.
pozicioni që njerëzit marrin në hapësirë, dy njerëz që flasin mund të rrisin ose ulin distancat midis tyre bazuar në intimitetin e marrëdhënies, kontekstin në të cilin ndodhen ose bazuar në variablat e tjerë funksionalë për qëllimin e komunikimit.
mënyra e veshjes, e grimit, e kujdesit për veten, etj.
Nga kjo listë e shkurtër e mënyrave në të cilat ju mund të komunikoni përmes “jo fjalëve”, mund të themi se është e pamundur të mos komunikosh dhe madje edhe kur mendon të mos e bësh këtë nuk është e mundur të përjashtosh veten nga të qenit transmetues. Ky është rasti me Hënën: heshtjet e saj vlejnë më shumë se çdo fjalë tjetër dhe edhe nëse i përdor ato në përpjekje për t’i mbajtur të fshehura mendimet e saj, është e qartë që mesazhi arrin gjithsesi marrësit edhe nëse në një mënyrë të paqartë dhe të hutuar.
